OP WEG NAAR DE SLACHTBANK (6/SLOT)

Robert McKee, één van de belangrijkste scriptgoeroes in de wereld, kijkt hoe de ober tergend langzaam de laatste druppels witte wijn uit de fles in zijn glas schudt. De fles wijn is op en Robert’s geduld plotseling ook. Hij schuift zijn stoel iets naar voren en komt ter zake.

“Most writers just write a whole script which is often only act one. You wrote at least act one ánd act three. That’s not bad”. Een kleine glimlach vormt zich rondom mijn mond. Zo slecht is het dus allemaal ook weer niet. Maar die zelfingenomen glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon als Robert zijn betoog vervolgt.“So where is the second act? Where’s the development of your protagonist? What decisions he makes when he faces strong forces against him and, above all, how he really changes?”

Stilte. Robert kijkt mij boos aan. Ik weet niet hoe de schrijvers van Breaking Bad en Game of Thrones dit uberhaupt overleefd hebben. Het zweet gutst opnieuw langs mijn slaap naar beneden. Die hotelboeking voor de Oscar uitreiking hoef ik voorlopig dus nog niet te maken. Robert schraapt nog één keer zijn keel en vat zijn visie bondig samen: “Use the past to make the present clear, let your story ask more questions, make the forces of antogonism stronger, let the consequences for the protagonist be bigger and put more surprise in your ending”.

Robert is meteen klaar, betaalt de rekening en staat abrupt op. Buiten richt hij nog één keer het woord tot mij. “But you know what, Sander? Your story has bones!” Hij geeft een bemoedigende klap op mijn schouder en lost op in de mensenmassa.

Daar sta ik dan, midden in New York. Ik besef dat ik nog een lange weg te gaan heb. Maar ook dat ik een prachtig avontuur ben ingestapt dat nog lang niet ten einde is. Sterker nog, het moet nog gaan beginnen. Schrijven is herschrijven Nu snap ik het.