OP WEG NAAR DE SLACHTBANK (5)

Langzaam prikt Robert McKee zijn vork in het laatste stukje zalm van zijn Tutto Crudo. Mijn overheerlijke ravioli is al lang weggewerkt. Tien hemeltergende minuten zijn inmiddels voorbij gegaan zonder een antwoord op de vraag wat ’s werelds beroemdste scenario docent van mijn filmscript vindt. Maar dan veegt Robert met een servet over zijn mond en schraapt zijn keel. Hier heb ik maanden naar toe gewerkt. Dit is het moment van de waarheid. “Well Sander, I have to tell you… the beginning is promising…”

Wacht even… hoor ik dat echt goed? Maar dat is dus fantastisch nieuws! Hij is meteen al tevreden! Heb ik dan samen met scriptcoach Maarten Almekinders een briljant script geschreven? Moet ik mijn terugvlucht naar Amsterdam niet meteen een maand uitstellen omdat Dreamworks is getipt door Robert om alvast een bod te doen op mijn script? Maar hoeveel moet ik daarvoor vragen? En moet ik al een hotel gaan boeken voor de Oscar uitreiking over 2 jaar? Ik voel mij in een staat van totale opwinding maar Robert is nog niet klaar. Ik zie hem peizend zijn volgende zin voorbereiden. Robert nipt opnieuw van de Toscaanse wijn en vervolgt: “… and it’s an interesting story.”

Gaat hij mij nu ook nog vertellen dat dit script zelfs meer potentie heeft dan zijn favoriete film Casablanca? Eigenlijk wil ik het gesprek acuut beëindigen en eerst een ticket naar Los Angeles boeken maar Robert’s blik verraadt dat ik beter nog even kan blijven zitten.