OP WEG NAAR DE SLACHTBANK (4)

Midden tussen de wolkenkrabbers van Manhattan staat op 58th Street het Italiaanse 3-sterren restaurantje Felidia. Deze luxe oase is de prachtige locatie voor mijn historische afspraak met script goeroe Robert McKee. Als Robert een script gaat bespreken, rekent hij gewoonlijk een middenklasse auto als vergoeding. Ik hoef gelukkig niet naar de autodealer.

Na een hartelijk ontvangst gaan wij aan tafel. Wij bestellen wat voorgerechtjes waarna Robert een eerste teug wijn naar binnen slokt. Bedachtzaam zet hij zijn glas San Gimignano terug op tafel en kijkt mij vervolgens indringend aan. Dan voel ik de vraag der vragen aankomen. De vraag waar ik eigenlijk al jaren mee worstel. En ja hoor… “So Sander, tell me… What’s your story about?” Er is nu geen ontkomen meer aan.

Ik veeg mijn zweethanden af aan mijn broek, schraapt mijn keel en begin het hele verhaal te vertellen. Met veel woeste armgebaren en gevoel voor dramatiek worstel ik mij door mijn script heen. Na tien loodzware minuten ben ik klaar. Maar Robert is mij nog steeds niet in de rede gevallen of ook niet boos weggelopen. So far, so good. Misschien is dit wel het beste script dat hij in jaren onder ogen heeft gekregen. Een trotse glimlach weet ik niet te onderdrukken.

Als Robert na een angstaanjagend lange stilte eindelijk het woord wil nemen, komt net een luidruchtige ober Robert’s eerste voorgerecht op tafel zetten. Met die grote fronzende wenkbrauwen staart Robert boos naar zijn bord. Mijn smekende blik om een antwoord bemerkt hij niet. Mijn hartslag heeft zich inmiddels verdrievoudigd maar voor Robert besta ik niet meer. Maar dan pakt hij tergend langzaam zijn vork op, richt zijn gezicht op, kijkt mij recht in de ogen en zegt: “I’ll have my Tutto Crudo first…’